Zaterdag 10 juni
Eindelijk was het zover, een weekje zeekayakken in Bretagne. Het basiskamp bevond zich op camping d’Armor in Plévenon vlakbij Cap Fréhel. Een camping met veel groen, privacy, en beschutting, tegen wind. Ik koos een plekje uit in de hoek waarbij mijn tent overdag netjes in de schaduw bleef, maar waarbij ik wel avondzon had bij mijn tent. Fijn voor tijdens het koken.
Nadat ik alles opgebouwd had was het nog vroeg dus ik besloot nog even naar de Cap Fréhel te rijden.
Ondanks dat er een hoop wegen afgezet waren omdat er een triatlon gehouden werd in de buurt kon ik er toch makkelijk naar toe rijden. Na €3 te hebben betaald om te parkeren en verderop nog eens €3 om de vuurtoren te beklimmen (ja betalen…niet ontvangen als beloning voor de klim) had ik een pracht uitzicht. Zou de zee ook zo kalm blijven als nu?
Ook was Fort de la Latte in de verte te zien vanaf hier. Zouden ze alleen Latte hebben of ook Cappucino? Ik reed nog even naar het Fort maar besloot het bezichtigen pas later die week te doen. Het terras met ijs was namelijk verleidelijker…
Terug op de camping waren de meesten wel aangekomen. Walther deed nog een praatje van wat we zondag zouden gaan varen.
Na deze vermoeiende dag werd het niet laat, dus koken en vrij snel de tent in om te slapen…Slapen, ja dat was de bedoeling. Ware het niet dat een paar honderd meter verderop een schuurfeest gehouden werd door franse jongeren. Waarschijnlijk die van de triatlon. En elk liedje werd luidkeels meegezongen. “it’s fun to stay at the YMCA” klonk het luidkeels. ”Vooral NIET doorgaan” zou Barrie Stevens zeggen. “Straks stoppen ze wel”, dacht ik steeds. Maar toen het 2u werd en daarna 3u was ik het echt zat. Ik ging mijn tent uit om te kijken of ik ergens een stekker van de elektriciteit eruit kon trekken. Helaas bleek bij nader onderzoek dat ze niet op de camping stonden en er zelfs een hoge schutting tussen zat. En net toen ik eindelijk toch wat oordoppen had gevonden werd het stil
Strandje vlakbij camping met Cap Fréhel in de verte
Zondag 11 juni, dag 1: Vieux Bourg- net voor Erquy 20km
Na een slechte nachtrust maar een goede douche kwam ik met een lekker ontbijt en een bak koffie weer een beetje tot leven. Om ons heen overal vogels die vrolijk aan het fluiten en kwetteren waren in het ochtendzonnetje en blijkbaar geen last hadden gehad van die franse “zangvogels” van afgelopen nacht. Tessa bleek een echte vogelkenner te zijn, al deed ze er wel wat bescheiden over, en wist de verschillende fluittonen wel te herkennen. Grappig was ook dat elke ochtend een roodborstje op de diverse kayaks even neerstreek om ons te bekijken. Een soort materiaal inspectie..
Afijn, het eerste vertrekpunt was vlakbij. We zouden om half 10 vertrekken maar er werd geen sein voor vertrek gegeven. Toen Walther om 9u40 ineens met de auto het terrein afreed, kon ik de anderen toch overtuigen dat dat waarschijnlijk zijn sein tot vertrek was, ondanks dat Tessa en Geoffrey nog niet terug waren gekomen van de bakker. Afijn, wij de camping af rijden. Niemand meer te zien. Gelukkig kon ik Walther bellen en die legde uit waar het strandje was. Zo gevonden. Tessa en Geoffrey konden de camping niet meer op omdat ze geen badge hadden voor de slagboom, dus die waren ook maar door naar het strandje gegaan.
We konden via de trailerhelling het water in maar de golven vielen er schuin dwars op dus instappen op het strand was toch beter. Tineke’s boot liep al vol water van een golf voordat ze haar spatzeil dicht kon doen dus kon gelijk weer gaan legen. Maar verder kwamen we allemaal wel goed de branding door. Het was opkomend tij, dus een hoop rotsen stonden maar half onder water. Dit bood af en toe een mooie doorgang…. Dat wil zeggen bij een golftop een mooie doorgang, maar bij een golfdal keien. Walther liet zien hoe het moest. Tineke probeerde enthousiast als eerste, maar blijkbaar was de timing niet optimaal want ineens zat ze vast aan de zijkant op de rotsen en kon ze niet anders dan uitstappen. Helaas haalde ze hierbij wel haar handen open aan de scherpe pokke-zee-pokken op de rotsen.
Tineke staart haar boot na…
Onze route vervolgde zich tot net aan de Cap d’Erquy. Daar stopten we voor lunch. Doch het uitstappen met branding was nog wel even wennen..
methode 1
methode 2
Op de terugweg bleek ook de timing van Walther net iets verkeerd en zat ook hij met zijn boot hoger dan het zeeniveau. Dit uiteraard tot vermaak van Tineke, maar wel met het verschil dat hij zichzelf even later wél weer los wist te maken.
Walther even op het droge
Maar het werd wel tijd om het slepen eens te gaan oefenen. We werden in 2 groepjes verdeeld en via oa een haasje over methode moesten we elkaar slepen en losmaken. Bedoeling was om dit een keer of 7 te doen, maar ik had al de hele dag last van opkomend brandend maagzuur en oprispingen, dus ik had het al gauw voor gezien. Daarna wilde hij nog onze eskimorol zien. Zat ik niet echt op te wachten, maar goed, een snelle rol kon nog wel.
Zelfs Kaat, ook geen jeugdlid meer ondertussen, wist iedereen te verrassen met een mooie rol. Respect !!!!!
Geoffrey was nog bereid om vrijwillig uit zijn boot te stappen voor een x-redding oefening. Ging prima, ondanks dat het water nog best fris was, en hoewel hij niet klaagde was de non-verbale communicatie overduidelijk. Animo was voor de anderen dus niet hoog om dit ook te oefenen. Maar goed, iedereen gaf ook aan dit echt wel te kunnen in geval van nood.
Aangezien het nu eb was, en het mulle strandzand een eind sjouwen zou betekenen, bood een plekje net naast de trailerhelling een betere optie om uit de boot te stappen.
helemaal aan het eind van de trailerhelling dus uit de boot..
Daarna was het even de kayak op de trailerhelling tillen, karretje eronder en rollen maar. Simpel gezegd, doch de keien die er lagen waren behoorlijk glad en zorgden ervoor dat Tineke haar enkel een beweging maakte waar hij niet voor ontworpen was. Voor haar eindigde deze eerste dag dus vol schrammen en een dikke pech, uh dikke enkel.
Op de parkeerplaats stond nog een klein strandtentje waar we onder genot van een drankje de dag evalueerden. Daarna gingen we uit eten bij le P’tit Bouchot, op loopafstand van de camping. Een goede keuken met lekkere wijn, zodat we ons verzekerden van een goede nachtrust. Gelukkig was het dit keer wel stil op de camping.
Maandag 12, dag 2: Port de Saint Geran – Fort de la Latte- Cap Frehel 14km
Vandaag besloot ik mijn gele polyethyleen Capella te gebruiken. Er was weer wat rockhopping beloofd en dat doe ik liever met een plastic kayak dan met mijn polyester Explorer.
en ik had hem niet voor niks meegesjouwd natuurlijk…
Tineke haar enkel was nog steeds zo dik dat ze besloot om niet mee te varen.
Wel was nu Arnold ook in Bretagne aangekomen, dus de grootte van de groep bleef gelijk.
We vertrokken vanaf Port de Saint Geran. Een mini vissershaventje met een kleine parking boven en een steil slingerweggetje naar beneden.
Een vriendelijk oud frans baasje kwam net met zijn bootje vanaf het water aan op de trailerhelling. Hij had wat krabben gevangen, en ondanks dat zijn fuiken maar kort in het water hadden gelegen was het toch genoeg voor zijn avondmaaltijd.
Wij vaarden richting Fort de Latte, dit keer met helm op, en probeerden daar waar mogelijk nog wat met het spel van golven en rotsen te spelen. Het Fort lag prachtig op de rotsen, en aan de punt waren wat staande golven waar we wat in konden spelen.
Daarna gingen we door richting de Cap Fréhel. Doch, voordat we daar waren hing Kaat ineens aan een sleeplijn. Haar boot had ze eerder uitgeleend aan een ander en stond niet meer optimaal afgesteld voor haar, waardoor ze nu last had met peddelen. Dus zochten we een strandje waar we even een lunch nuttigden en de boot wat beter afstelden.
Maar goed, ze besloot nog even niet mee te varen naar de kaap maar hier te wachten tot we terugkwamen.
We gingen de kaap niet geheel rond, aangezien we anders mogelijk door de sterke stroming niet meer terug konden peddelen, maar het was een mooi stukje.
een sphinx, een schildpad??
Steile rotsen, met hoog bovenop de vuurtorens waar ik die zaterdag al bovenop was geweest.
Ervoor stond nog een hoge vogelrots, met een witte top. Niet van de sneeuw maar van vogels die werkelijk overal het schijt aan hadden…. Een duidelijke waarschuwing dus, om enkel met een hoofddeksel daar in de buurt te komen.
Toen we weer terug gingen moesten we natuurlijk Kaat weer oppikken. Doch een aantal peddelden al het desbetreffende strandje voorbij. Ik zat al te turen of ik haar kon ontdekken maar het strand leek wel verlaten. Waar was ze dan? Ook de boot was niet te zien. Walther wist in ieder geval zeker dat het die plek was en peddelde ernaartoe, en toen pas bleek hoe klein een mens en kayak op deze afstand zijn. Wat kleine rotsen leken, waren in werkelijkheid grote rotsen, en nu zagen we inderdaad een klein stipje op het strand bewegen. Leuk leerpuntje, want als je echt in nood op een strand bent en een naburige boot wilt waarschuwen, je bent amper te zien.
Terug bij het beginpunt was het getij weer heel laag. Gelukkig had ik m’n kanokarretje in mijn luik gestopt. Daarna nog het steile weggetje omhoog en even terug om anderen te helpen voor wie de klim nét iets te veel was. Daarna genieten van het mooie uitzicht met eb . Wat een verschil met vanmorgen !
Dinsdag 13 juni, dag 2: Saint Cast le Guildo 22km)
Omdat ik gister weer de hele dag last van brandend maagzuur had en geen oorzaak in mijn eten/drinken kon vinden vermoedde ik dat strakke kleding een oorzaak kon zijn.
De wetsuit die ik steeds aanhad zou wel eens een rol kunnen spelen. Dus maar eens in korte broek en thermoshirt en lossere anorak in mijn luik . Minder geschikt als ik zou moeten zwemmen bij de rotsen, maar dat was ik ook eigenlijk niet van plan. Dit leek inderdaad de oorzaak te zijn want de klachten bleven nu gelukkig weg.
We vertrokken dit keer vanaf de jachthaven van Saint Cast le Guildo voor een tochtje rondom de verschillende eilandjes in de baai.
Het zuidelijke gedeelte van de baai zou met eb droogvallen dus dat gebied werd eerst bezocht.
Tineke was er gelukkig weer bij, maar dit keer namen Theo en Kaat een rustdag. Doordat je in de beschutte baai zat, had je niet meer zo het gevoel om op zee te zitten. Maar er stond nog best een fris windje zodat na een korte stop op het strandje van het schiereiland St-Jacut de la Mer toch de anoraks weer aan gingen.
We staken over naar het strand van Lancieux, waar jaarlijks de bekende paardenraces plaats vinden op het strand rondom de kentering, en vaarden verder noordoost naar l’Islet. Maar dit eiland was door het getij inmiddels al weer in een schiereiland aan het veranderen zodat we even moesten uitstappen om over de drooggevallen zandbank heen te gaan. Blijkbaar net iets te lang gepauzeerd.
even de smalle zandbank oversteken
Het getij gaat ook heel snel. In 5 minuten kan veel veranderen. Geen probleem, even uit de boot en weer instappen. We vaarden tussen de vele plezierjachten door naar het noorden, richting het Ile Agot. Hier gingen we nog even helemaal omheen voordat we gingen lunchen. Dus dat werd eerst nog even kort snacken vanuit de boot voor de nodige calorietjes.. Maar nadat we het eiland gerond hadden, kregen we wind mee richting het Ile des Hébihens. En dit was een prachtige plek.
lunchplek nét boven de vloedlijn
Een mooi strand was hier drooggevallen en aan de voet van de steile rotsen zat je heerlijk uit de wind in de zon. Er stond nog een toren op het eiland waar enkele enthousiastelingen nog naar toe klommen, maar helaas was de toren zelf niet toegankelijk, uitgezonderd de Buizerd die hier af en toe rondvloog.
Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was gingen we tussen de scherpe kliffen van les Haches (de bijlen) in een westelijke richting terug naar de auto’s.
Hierbij de boeg wat meer rechtshoudend om te corrigeren voor de opkomende vloedstroom.
Bij het eindpunt lagen heel veel dode maar ook half levende grote krabben (Araignée).
Een aantal vissers daar spraken er “honte” van en hadden er zelfs de politie bijgehaald. Blijkbaar had een visser te veel krabben gevangen en het overschot maar tussen de keien gegooid in plaats van terug in de zee. Ik wist een grote nog levende krab ertussen uit te plukken en na een selfie alsnog weer terug in de zee te gooien.
Na het omkleden was er weer een aanlokkelijk terras voor de evaluatie.
Woensdag 14 juni, dag 4: St Malo 20km
Een leuk tochtje rondom de eilandjes en Forten voor de kust van de piratenstad St.Malo stond op het programma.
We moesten bijtijds vertrekken, vooral ook vanwege de beperkte parkeergelegenheid daar. Ons vertrekpunt lag bij de Tour Solidor op het schiereiland ten zuiden van het vestingstadje.
Doch zeker een mooie plek met een trailerhelling en tegen de tijd dat we in gingen stappen zelfs een klein strandje.
We kozen voor een rondje counterclockwise, dus eerst langs het vestingstadje.
Het was hoog water, dus ook het Fort National lag nu niet langer verbonden meer met het strand maar als een mooi eiland voor de kust, zodat we er mooi tussendoor konden peddelen.
Fort National
Op een rots zat een zeemeermin, althans, wel zonder staart en ook niet topless, maar verder leek het er precies op. Of toch gewoon vast komen te zitten op het eiland door de snel opgekomen vloed?
We keken ook nog even of we Hans en Tineke konden ontdekken op de vestingmuren aangezien ze vandaag niet in de boot zaten maar het vestingstadje te voet gingen bezichtigen. Wel jammer voor ons, want het zijn wel gezellige sfeermakers.
Wij vaarden met weinig wind en onder een warme zon, vervolgens in noordelijke richting naar het Fort la Grande Conchee. Het leek erg op Fort Boyard maar het mistte de dwerg. Ach een “kleinigheidje”. Ook stond het deels in de steigers. Natuurlijk veel weersinvloeden op deze plek.
zoek de dwerg
Bij het Fort lagen ook nog wat scherpe kliffen. Het was goed voor te stellen dat hier vroeger met gemak een 17e eeuws schip op zou kunnen stranden.
Na een beetje gespeel rond de rotsen zetten we koers naar het eiland Cézembre voor de lunch.
Hier lagen wel wat bootjes voor het strand maar er was plek genoeg op strand zelf. Ook was er een strandtent maar dit was enkel toegankelijk met reservering vooraf….een gemistte kans lijkt mij, want nu was het niet bepaald druk, en ik had er best wel even willen zitten. Toch maar weer mijn tanden zetten in het taaie stokbrood.
Ondertussen werden we, zonder het te weten, gespot door Hans en Tineke vanaf de vestingmuur van St.Malo, met een telescoop. Vast aan het kijken of we niet lagen te verbranden in de zon, want het was goed warm. Toen we dan ook weer het water op gingen begon ik eerst maar met een verkoelende eskimorol. Waarna een paar mensen op een jacht gelijk vroegen of ik dat nog eens een keer wilde doen. Geen probleem, het water was toch heerlijk.
en wederom een keer opfrissen, dit keer bij Ile de Harbour
Vervolgens werd de tour voortgezet via Ile de Harbour, weer een Fort, richting Dinard. de smaragdkust.
Indertijd door Amerikanen en Engelsen volgebouwd met de meest prachtige landhuizen, villa’s en kastelen.
Wij moesten nog een stukje stroomopwaarts varen, dus we probeerden zoveel mogelijk de baai als keerwater te gebruiken. De vele zeilbootjes die voor anker lagen gaven met hun boeg precies aan waar de stroming vandaan kwam, zodat je ook precies kon zien waar je moest varen om toch stroming mee te hebben van het keerwater. Vanuit de lucht leek het patroon van bootjes vast 1 grote stromingsatlas.
Uiteindelijk hoefden we enkel nog de rivier over te traverseren om weer op ons beginpunt uit te komen.
Het was nog maar 16u dus ons plan om aansluitend wat in St.Malo te eten zou zeker 3u wachten betekenen. Het was ook nog iets te ver om naar het centrum heen en terug te lopen en dichterbij parkeren zou lastig worden vanwege de anti-camper poortjes op de algemene parkeerplaatsen, en wij hadden natuurlijk onze kayaks op het dak. Dus gingen we maar wat drinken op het terras van Café la P’tite vlakbij. Aangezien ik deze dag jarig was trakteerde ik , wat helaas weer resulteerde in een “lang zal ze leven”… 😉
Donderdag 15 juni, dag 5: Sables d’Or- Erquy 20km
Aangezien er deze dag nogal wat harde wind voorspeld was, besloten we de Kaap op vrijdag te varen en deze dag een stukje langs de kust naar Erquy te varen.
Om niet geheel hetzelfde stuk te varen als de 1e dag vertrokken we iets verder weg, vanaf Sables d’Or.
De waterstand was hoog en nog opkomend op moment van vertrek. Dus we hoefden niet ver over het strand te lopen, maar dat zou eind van de dag wel anders zijn, dus ik had mijn karretje bij.
voor de rest zover is, wil mijn kayak al wegdrijven…
En dan is het wachten tot de rest ook zover is. Ik ben steeds in een mum klaar voor vertrek en krijg dan altijd het gevoel dat ik wat vergeten ben, aangezien de rest zoveel meer tijd nodig heeft. Dus voordat iedereen er is heb ik mijn kayak al zeker weer 10 meter terug hoger op het strand moeten slepen vanwege de opkomende vloed. Maar goed, deze komt ook best wel snel op en eigenlijk kan je gewoon droog instappen en wachten tot het water genoeg gestegen is..
Het Ilot St-Michel, niet te verwarren met het alombekende Mont St Michel, was door de vloed weer een schiereiland geworden dus we konden een stuk afsnijden.
We volgden de rotsachtige kust vervolgens in westelijke richting tot de baai van Erquy.
Daar deed ik met Walther en Geoffrey nog even een simultaan eskimorol, dus alle 3 tegelijk. Wel verloor ik hierbij mijn sleeplijn. Omdat hij normaliter via 2 kleinere bandjes aan mijn heupband vastzit, voelde ik mijn heupband nog, dus merkte ik het pas zodra ik mijn kayak aan de kant legde en mijn spatzeil uitdeed. Zou hij gezonken zijn? In plaats van gelijk weer het water op te gaan blijf ik kalm en ga gewoon op het strand zitten, pak mijn verrekijker en zie een paar drijvende gele dingen. De meeste zijn gele boeien maar 1 is dan toch wel mijn sleeplijn. Mooi, die drijft dus goed. Ik heb nog geen zin om er weer gelijk naar toe te peddelen dus hou hem in de gaten en merk dat hij door de wind langzaam maar zeker van links naar rechts richting strand geblazen word, al is het dan dus niet in mijn richting.
Na de pauze peddelde ik er dus pas naar toe en merkte ik dat hij toch verder weg gedreven was dan gedacht. Afijn, voor de duurtest qua drijfvermogen was hij geslaagd. Maar het zette me wel aan het denken, ik heb hem niet voor mezelf maar voor anderen bij. Kortom ik heb iets gekocht waar ik zelf helemaal geen profijt van heb. Dus eigenlijk zou ik vooraf een vergoeding moeten vragen als iemand gebruik wil maken van mijn sleeplijn….
Hé, dat biedt perspectieven. Ik deelde mijn gedachten met de anderen en de prijzen voor punt-reddingen, x-reddingen en sleephulp schoten binnen een mum van tijd omhoog !
Het begon natuurlijk realiteit te worden toen we even later een zwemmer hadden. Kaat vaarde namelijk vlakbij de rotsen maar voordat zij weer in veilig gebied was, doken Hans en Tineke ook in de gevarenzone. Op het moment dat Kaat wat vaart inhield vanwege een gapend gat bij een rots, veroorzaakte dat een kettingbotsing met Hans en Tineke op een plek waar dat niet handig was. Kaat en Tineke wisten goed weg te komen maar Hans ging dus om. Typisch geval van allebei niet genoeg afstand gehouden. Ik had mijn sleeplijn gelukkig weer terug dus koppelde gelijk aan de boot van Hans vast, toch maar toch maar zonder eerst te onderhandelen over de sleepkosten van deze redding. Mijn lijn was ook nog wel wat aan de lange kant, iets wat normaliter op open water geen probleem is, maar nu die boot zo snel mogelijk bij de rotsen weg moet, iets minder handig. Toch lukte het me vrij snel om de boot weg te trekken en vervolgens te legen.
even de kayak van Hans leeggooien
Hans had een koude-shock effect en kreeg geen lucht, maar hij wist gelukkig de boot van Walther vast te grijpen en ook in veiligheid te komen. Ondertussen heb ik zijn boot alweer geleegd, ja, de kosten lopen op voor hem, en hielp ik hem ook nog zijn boot weer in.
Hij heeft daar zijn eigen Stipyak methode voor. Zeer efficiënt want in no-time zat hij alweer in zijn boot. Goed gedaan Hans !
Ik vroeg maar niet of hij verzekerd is voor mijn kayakreddingen want hij was nog niet helemaal bekomen van de schrik en de kou maar dankzij zijn Stipyak methode kon hij wel korting krijgen.
Na een uitgebreide evaluatie van dit voorval peddelden we weer verder.
Verderop mochten we nog eens 1 voor 1 door een smal stuk heen met de golven in de rug.
Halverwege werd je voorpunt echter door terugkaatsende golven naar links opzij weggezet. Dit keer zorgde dit ervoor dat Kaat de vissen van dichtbij kon gaan bekijken. Gelukkig was het daar niet al te diep en kon ze haar kayak naar ondieper water slepen om daar weer in te stappen.
Kaat “in het nauw”
We vaarden het laatste stukje terug en de wind was nu wel wat toegenomen. We moesten nu om het Ilot de Michel heen, waarbij de golven vlakbij de kliffen flink opgestuwd werden. Maar met een snelle lage steun voorkwam ik dat ik door een golf heen zakte..
Vervolgens liep de groep wat uit elkaar aangezien de brandingliefhebbers in volle vaart op het strand afschoten. Echt het toetje van de dag dus ik peddelde nog een paar keer weer terug om nog wat golven te kunnen pakken. Helaas nu wel een flink eind lopen over het strand aangezien het nu eb was. Maar met wat hulp aan elkaar kwamen we allemaal door het zachte zand heen.
Vrijdag 16 juni, dag 6: Vieux Bourg – Cap Frehel 15km
Vandaag de laatste vaardag. Helaas vaarden Hans en Tineke vandaag niet mee, maar pakten ze de boel in om bijtijds terug te reizen.
Het had best hard gewaaid vannacht, maar mijn tent stond redelijk beschut.
We vertrokken weer vanaf het strandje vlakbij de camping en varen tot aan de Cap Frehel met de steeds hoger wordende golven van opzij.
Walther vaarde tussen ons en de rotsen in.
Het begon allemaal rustig
Maar naarmate we dichter bij de kaap kwamen werden de golven hoger waar je compleet achter verdween..
Wel fijn dat er nu eindelijk wat grotere golven zijn, daar was ik toch ook wel een beetje voor gekomen.
Doch om de nauwe spleet van La Banche nu door te gaan varen met hoog water, daar bedankte ik toch voor.. Walther liet zien dat het toch wel kon. Wel wat hoge golven op het eind, maar mogelijk…
De nauwe doorgang van La Banche bij laag water
Het was goed opletten hier want je verloor elkaar makkelijk uit zicht door de diepe golfdalen. Maar het was heerlijk weer, wind golven en zon in een prachtige omgeving !
Net voorbij de kaap kregen we weer de golven in de rug en was het al gauw een stuk rustiger.
Het was verleidelijk om op de golven door te surfen maar we moesten toch bij elkaar blijven.
Nu zoeken naar een plekje voor de lunch. Maar overal was door de vloed het zandstrand verdwenen en bleven enkel de keien over.
Ook op het zandstrandje waar we de maandag gepauzeerd hadden kon je nu enkel op de keien landen. Uiteindelijk zagen we een strandje met wat meer ronde keien. Minder schadelijk voor je boot. Walther liet zien hoe je nu het beste kon uitstappen. Hij gebruikte daarbij zijn kayak als een soort luchtbed (of opblaasbare krokodil) waar hij op zijn buik op lag..Juist ja, grote kans dat ik eerder in het water lag dan op m’n buik, dus ik bleef maar gewoon in mijn kuip zitten met mijn benen naast de boot in het water. Dit lukte toch goed genoeg. Geoffrey verloor zijn evenwicht bij het proberen zijn benen uit de kuip te halen en kon naar de kant zwemmen.
Kaat had de landingsmethode van Normandie bestudeerd en koos ervoor om gewoon uit de boot te stappen en naar de kant te zwemmen. Ook een goede manier, al had ze wel wat hulp van Walther nodig om zelf ook de kant te bereiken. Gelukkig stond er niemand op de kant te schieten.
de landingsmethode van Kaat
Op het strand lagen her en der wat resten piepschuim, wat goed gebruikt kon worden om op te zitten. Ik had zelf een matje bij, maar ik kon anderen er wel blij mee maken.
witte piepschuim-stoeltjes voor Theo en Kaat
Daarna kregen oa Arnold en Tessa een opruimwoede, en gingen ze het losse afval wat op het strand lag ook in hun boot te stoppen. Een goed voorbeeld, bravo !
een luik vol met afval
Het zonnetje scheen lekker dus de pauze werd op mijn verzoek iets verlengd. Daarna was het getij nog niet voldoende gezakt tot waar het zand begon, dus wederom een leuke instap voor eenieder in de branding.
even mijn boot nog 180 graden draaien voor de instap
De wind was nu wel flink gezakt, zodat de terugweg een rustig tochtje werd.
Walther nodigde ons uit om ook nog eens door het nauwe stuk van La Banche te gaan. Dit omdat de hoge golven er nu niet meer waren en men ze juist nu in de rug had. Maar ik zag aan het eind toch wel wat puntige rotsen liggen en had geen zin om op de laatste dag mijn polyester boot kapot te varen.
Vanaf de andere kant leken het enkel wat golfjes op het eind…
Toen we omvaarden bleek dat inderdaad een wijze beslissing geweest want het getij was inderdaad te laag voor een veilige doorgang.
kei-leuk, maar niet met polyester…
Een stukje verderop was nog een hele grote grot waar we achteruit in konden peddelen. Daarbij was het niet moeilijk om je voor te kunnen stellen hoe het hier zou zijn met hoge golven en harde wind.
En ja, toen zat het er helaas ook ineens weer op. We hadden echt geluk gehad met het goede weer en leuke tochtjes gevaren. Echt een aanrader voor iemand die onder begeleiding wat meer langs rotskusten wil varen, of gewoon wil genieten van mooie natuur vanuit een kayak. We sloten de week af wederom in restaurant P’tit Bouchot. En aangezien dit keer Kaat jarig was had ik een kaarsje geregeld voor op haar dessert.
Ik zou de volgende dag, zaterdag nog even met Walther het vestingstadje St.Malo bezoeken,
Fort National
vervolgens het Fort de la Latte bezichtigen
en de volgende dag via de toeristische route langs het échte Mont St.Michel weer richting huis gaan.
Iedereen bedankt voor de gezelligheid en natuurlijk Walther en Arnold bedankt voor de organisatie en begeleiding . Très bien!
Kayaklog 